Nihal Candan’ın hayatını kaybetmesi, bireysel bir trajediden çok daha fazlasını temsil ediyor. Candan’ın hayatını kaybetmesine neden olan “Anoreksiya nervoza” yeme bozukluğu hastalığı, toplumun kadın bedenine yüklediği yüklerin öl*mcül bir sonucu.
Estetik normlar, güzellik yarışmaları, sosyal medya filtreleri, magazin ve linç kültürünün ürettiği “ideal kadın bedeni” fantezisi, yalnızca psikolojik değil, ciddi hasarlara neden olan fiziksel bir ş*ddet türü.
Güzelliğin neredeyse bir yükümlülük haline geldiği bu düzende, kadınlar “yeterince güzel”olmamakla, “fazla güzel” olmakla,“yaşlanmakla”, “fazla gençgörünmekle”, “değişmemekle”, belli bir kilonun altında veya üstünde olmakla resmen suçlanıyor. Kadınlar patriyarkal sistemde ve dijital linç kültürünün gölgesinde hiçbir zaman sadece var olarak kazanamıyor.
Kadınların dış görünüşüne dair söylemler, rating uğruna yakından incelenen bedenler, yarışmalarda ödüllendirilen estetik müdahaleler… Hepsi, kadını bir birey olmaktan çıkarıp bir “proje”ye, bir “ürün”e dönüştürüyor. Kadınlar kendi bedenlerine karşı yabancılaşıyor ve çoğu zaman da Nihal’de olduğugibi, bedenleriyle mücadele etmek zorunda hissediyorlar.
Nihal Candan’ın da bir versiyonuna katılmış olduğu moda yarışmalarında hala belli vücut standartlarına uyulması için korse giyme önerileri veriliyor ve “Vücuduna göre giyin” eleştirileri yapılıyor.
Mesele yalnızca güzellik algısıyla değil; dev bir eşitsizlik sistemiyle ilgili.
Kadınlara biçilen roller, beklentiler, zorunluluklar; patriyarkal sistemin güncel yansımaları. Toplumsal olarak bu baskının failini yalnızca medya ya da bireyler değil, bütün bir sistem olarak görmek zorundayız. Çünkü bu sistematik bozukluk Nihal Candan ve birçok kadın için hayati tehlike taşıyor.
